Het verkopen van aandelen om ze later tegen een lagere koers terug te kopen is market timing. De meeste beleggers realiseren zich dat deze strategie slechts een selecte groep beleggers succesvol is. Maar toch doen ze er vaak zelf aan mee, maar dan onder het mom van ‘aanpassingen in het portfolio’. 

Goede activaspreiding is onderdeel van verstandig risicomanagement. Bijvoorbeeld het aanpassen van je portfolio op basis van wijzigingen in beleggingshorizon en risicotolerantie. In de meeste gevallen wordt dat veroorzaakt door het naderen van de pensioenleeftijd. 

In dat geval is het een slimme beslissing om de meest risicovolle beleggingen langzaam af te bouwen in ruil voor meer stabiele opties. Maar overdrijf dit niet!

Wanneer je hier zo’n vijf jaar van tevoren mee begint ben je ruim op tijd. Houd jezelf als (relatief) jonge belegger dus niet voor de gek wanneer je aandelen verkoopt onder het mom van ‘risicomanagement’ of ‘portefeuille herweging’.

Een tijdelijke verandering in allocatie is gewoon een vorm van timing. Zeker wanneer je het doet in tijden van hoge volatiliteit. 

Maar dat doet Value Jagers toch ook?

Nee, al lijkt het er van buiten misschien wel op. We kopen aandelen wanneer ze extreem goedkoop zijn, en verkopen ze wanneer we vinden dat ze te prijzig zijn geworden. Voor sommige aandelen geldt dat dit proces meerdere keren herhaald kan worden, bijvoorbeeld bij cyclische bedrijven. 

Deze strategie is echter vooraf uitgedacht, en wordt niet beïnvloed door de beurs als geheel. Het heeft daarnaast ook geen impact op onze totale allocatie. We verkopen geen aandelen omdat de aandelenindexen hard stijgen. 

Tot slot zijn onze portfolio’s goed in evenwicht, en doen we opportunistische trades met een klein deel. 

Praktijkvoorbeeld

We kwamen recent een goed praktijkvoorbeeld tegen. Een veertigjarige belegger met een gemiddeld portfolio verkocht in juli een groot deel van zijn aandelen. De weging ging van 81% naar 60%.

Het vrijgekomen kapitaal werd grotendeels in overheidsobligaties belegd. Hij deed dit naar eigen zeggen omdat hij vond dat de beurzen wel erg snel gestegen waren.

Het is van belang de tijdsgeest te begrijpen: in juli stonden de AEX en BEL20 zo’n 40% hoger vergeleken met de bodem in maart. Terwijl de (economische) omstandigheden er nog helemaal niet zo goed uitzagen. Dat is precies zo’n moment waarop beleggers emotionele beslissingen nemen. 

Mocht deze belegger bovenstaande keus op zijn 60e gemaakt hebben zouden we het een goede beslissing vinden. Maar de belegger uit het voorbeeld had nog zo’n 20 – 25 jaar te gaan tot zijn pensioen. Vergeet ook de periode in pensionering niet.

Met de huidige stijgende levensverwachting kan zijn totale beleggingshorizon dus zomaar op 50 – 60 jaar neerkomen. Gaat hij al die tijd staatsobligaties vasthouden? Die momenteel nog niet eens 1% rendement opleveren? Afbeelding van Behaviour Gap.

Dat lijkt ons uitermate onverstandig.

Maar wanneer moet hij dan een deel van zijn obligaties verkopen om aandelen terug te kopen? De beurzen staan nu hoger dan in juli. Wat we doorgaans zien is dat naarmate de beurzen verder stijgen de ‘FOMO – Fear Of Missing Out’ sterker en sterker wordt.

Het beeld van alsmaar stijgende beurzen terwijl de belegger aan de zijlijn staat wordt steeds moeilijker te verdragen. Dit type belegger koopt meestal weer terug op het slechtste moment. 

En dat allemaal omdat de belegger vond dat de beurzen te snel waren gestegen. 

Conclusie

De meeste mensen zijn niet gemaakt voor timing van de beurs. Het vereist zeer veel zelfdiscipline om met alle emoties om te gaan. De meeste van ons zijn hiervoor niet eerlijk genoeg tegen onszelf.

We vieren wel onze winsten, maar kijken niet kritisch genoeg naar onze verliezen. Dergelijke strategieën werken alleen als je keihard voor jezelf kan zijn. Wees objectief, houd data bij en beoordeel je eigen prestaties. 

Indien dit niet voor jou is, blijf dan weg van timing en pas je allocatie alleen op basis van vooraf bepaalde regels.